Czy macie takie swoje miejsce, które Was uzdrowi, wytłumaczy co niewyjaśnione, rozsupła co zagmatwane?
Moja psychoterapia to wędrówka, moja kozetka to przestrzeń skąpana w piniach i majeranku, moje lekarstwo – trekingowe buciory.
Dziękuję za stopy, które niosą mnie już tak długo, po kamieniach i skałach, za serce, które tłoczy krew na podejściach, za płuca niestrudzenie pompujące powietrze pachnące solą, tymiankiem i kozimi bobkami. Jestem szczęściarą że to wszystko mam.
Dziś z piechurami obozu wędrownego odwiedziliśmy moje miejsce – sanktuarium. Tyle razy wspinałam się na to wzgórze. Idziemy do Eliasza – mówiłam, – do Białej Kropeczki na szczycie.
Kiedyś w najczarniejszym momencie życia tam właśnie poczułam, że dam radę, że mogę iść dalej. Tam zawsze wszystko się zgadza. Wpisuję się w tę przestrzeń, otulam się nią, oddycham.
Dziś fotki od Eliasza, nieoczywiste, bo niesłoneczne, nieturkusowe. Przejmujące, oniryczne, magiczne…
Macie takie miejsce?
A tu migawki z jesiennego WOW! Wyjątkowego Obozu Wędrownego
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookies
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
